يكى از ويژگي‎هاى مرحوم علامه طباطبايى(ره) دائم الذكر بودن ايشان بود حتى نقل شده است:

در اواخر عمر كه دچار كسالت شديد و عصبى بودند، حتى نزديكان را نمى‎شناخت و از خورد و خوراك غافل بود؛ يعنى اگر ليوان آب يا غذا را به دستش مى‎دادند تا نمى‎گفتند، بخور، نمى‎خورد، ولى در همان حال،

آهسته ذكر مى‎گفت و به ياد خدا بود و گويا در عالم ديگر است.

در لحظات آخر عمرش يكى از شاگردان خصوصى علامه مى‎گفت:

از ايشان پرسيدم چه كنم در نماز به ياد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟

براى شنيدن بيانات استاد، گوشم را نزديك دهانش بردم، چند بار فرمودند:

توجه، مراقبه، توجه، مراقبه، به ياد خدا باش و خدا را فراموش نكن.